چند شعر زیبا برای معلول

به انتظار شـــــــــهری مناسب

نوای قلمم به رنگ زندگیست

و جنس باورهایم به رنگ عشق ؛

به رنگ خــُـــــــــدا ؛

طعم زندگی را به چاشنی اُمید ، آغشته میکنم

و در کوچه پس کوچه های زندگی ، رکاب میزنم

رکاب می زنم و می رانم صندلی چرخدارم را ؛

گرمای آفتاب محبت ؛ توانم را بیشتر می کند

همچنان می رانم و می رانم تا انتــــــــها

تا به مقصد برسم

موانع زیادنـــــــــــد

فراز و نشیب ها خسته ام می کنند

اما نومید ؛ هــــــــــــرگز ...!

می خواهم تند تر و شایسته تر برانم

تا پا به پای همنوعان و همشهریانم ، در تلاش باشم

اما پله ها نمی گذارند

فراز و نشیب ها مانع می شــــــــوند

عرق سردی روی پیشانی ام می نشیند

ولی همچنان می تازم و می رانم

من می خواهم پس می توانم ؛ پله ها نمی گذارند

صندلی چرخدارم در فراز و نشیب ها ، سخت عبور میکند

میدانم سخت است ، میدانم زمان می بـــــَـــرَد

می دانم پله ها زیاد است ، شهرها بزرگند

من همه را می دانم و همچنان می رانــــــــــم

من همه را می دانم اما اُمـــــــــــیدوارم

و با دلی پُر اُمــــــــــید همـــــــچنان به انتظار می مــــــــــانم

به انتظار شـــــــــهری مناسب ، شهری بدون پله و شهری بدون موانع !

شعر معلول

معــــــــــلول نازنین تو معـــــــــیوب نیســــــــــــتی  

  معیوب کســــــــی است که او در خیــــــانت اسـت

معلـــــــــول نازنیــــن نباشـــــــــی ز جـــــــمع دور        

در خــــلوت اگــــر باشی جهاني  پر از ذلـــت است.

ای دوســـــــــــتان دور بیائیـــــــد به هـــــــــم دهیم     

 دســــــــتان پر زمهر و محبـــــــــــــت غنیمت است

آری بیــــــــــــا و اینـــجا با اجتـــماع بیـــامــــــــیز                    

 سودی اســــت در ایـــن کــــار و برایت غنیمت است.

معلول نیســــت محـــــــتاج ای خــــــــواهر و برادر                     

زیرا که اوست برابر و با شـــــــــــــــهامت است

بیــــن من و تــــو هرگـــز فرقـــــی نــــشود تفکیک                 

انســـان ناطقیــــــــم در این دهــــــــــــر لذت است.

خواهــــش کـــنان گفــــت حکیـــــــمی برایتـــــان                    

حرف بد و رکیــــــک نگـــــــوئید متـــانت اســـت.

اهل دل اســـــــت هر کــس  شنــــــید ناله هـــای او                  

کرده به جا وظیـــفه خود را کــــــه همـــــت اســت

شعر معلول

تن اگر معــــــلول باشد از خـــــــدا دانیــــم ما                               

جسم اگر معــــــذور گردد ماســــــوا دانیــم ما

عیب در تمـــــثال منگر عیب در اعمـــال بین                                 

  کار بد با عقـــــل سالم را خطــــا دانیـــم ما

کم ببال از جســــم سالم کاعتباری بیش نیست                              

  وآنکه بر معـــــلول خندد بی حیــــا دانیم ما

عادت کبر و منی را در عـــــروج موج بحر                                      

 کشتی بشکسته ی بی نا خـــــدا دانیم ما

کور روشندل کند روشن ضـــــمیر مردمان                                  

 ور تاریک دل مـــــریض ِ بی دوا دانیم ما

هســـــت تقوا انتهای قرب رحمت داشتن                                   

 کیســـــت نزدیکتر به خالق از کجا دانیم ما

در تواضــــع کوش دایم عــیب مردم کم بکن                               

انتهـــــای راه مردی در سخــــا دانیم ما

درد تن را صد طـــــبیب حاذوقی ظاهر شود                              

درد بد طــــــینت همـیشه بی دوا دانیم ما

دولــــت علم و هنر را نیست هرگز انتـــــها                          

دولــــــت دنیای دون را بی بقــــــا دانیم ما

در تظاهر های دنیا مقصــــــد عالم مبین                                       

 عشـــــق در باطن مثال کهــــــربا دانیم ما

بنده ی خـــــــاکی نباید در تکبر سر کشــد                              

افتخـــــــــار بندگی را در چه ها دانیم ما

عجز میبخــــــشد به مؤمن همت آداب را                                     

ابتدای عـــــــــاجزی را انتـــــها دانیم ما

آدم معـــــــلول را هرگــــز بچشم کم مبین                             

کاین قضــــــاوت های بیجا ناروا دانیم ما

 نغمــــــه های سوز دل را خوشنوا دانیم ما